Igogwe part 2

Mambooo wote (hallo allemaal!) Er zijn alweer bijna 4 weken in het afrikaanse dorpje voorbij gevlogen. Ik weet gewoon even niet waar ik moet beginnen met vertellen. Waar we aanvankelijk korte dagen in het ziekenhuis maakten, hebben we de laatste weken er meer tijd doorgebracht, zelfs in het weekend (eenmalig grapje hoor). Die zaterdag wilden we eigenlijk op pad gaan, tot we sochtends bij een keizersnede werden geroepen, en uiteindelijk was er nog een keizersnede en een open buik operatie dus dat was wel cool. Die zondag zijn we toen alsnog op avontuur gegaan, naar god's bridge (een door lava en stromende rivier gevormde brug) en the cooking pot (soort van bijzondere waterval/waterstortplaats). Het plan was om met de bodaboda (achterop een brommer dus) naar de 1e plek te gaan en dan te lopen, maar toen we daar afgezet werden, liepen de 2 bestuurders ff met ons mee naar de waterval en vertelden dat het 17 km lopen was. Nu was het echt heel heet, dus we maakten een deal dat ze ons ook naar de volgende plek brachten, en uiteindelijk hebben we dus een hele tocht achterop de brommer over hobbelige zandweggetjes gemaakt. Superleuk. Af en toe hoor je ineens iemand enthousiast Wazungu!! roepen en dan zwaaien we blij terug. Mijn brommergast had ook lekker een muziekje erbij, kon niet beter. bovendien nog een beetje engels-swahili les vanaf zijn bagagedrager. Wel had ik liever dat ie gewoon voor zich keek ipv zich half omdraaien om te kletsen haha. Die natuurdingen waren ook mooi hoor, maar eigenlijk vond ik de tocht leuker. Afgelopen weekend zijn we ook de natuur ingegaan met een gids die ons was aangeraden door de andere studenten. We zijn om half 6 (met een mooie zonsopgang) met de bodaboda vertrokken naar mount rungwe, de 3e hoogste berg van tanzania (op 2 staat mount meru en op 1 de kilimanjaro). Daar stond onze gids al te wachten, en om de entree fee te ontwijken zijn we via een zeer avontuurlijke route door het regenwoud aan de tocht begonnen. Het was behoorlijk pittig en zeker omdat we nog niet echt ontbeten hadden. Onderweg zagen we verschillende soorten apen in de bomen en hoorden we allerlei vogels en andere bosgeluiden. Uiteindelijk in 4uur en 3 kwartier naar de top geklommen. Pffff elke keer dachten we oke, nu kan het nooit ver meer zijn, was het nog 1,5 uur ofzo. Maar het was het uitzicht waard, prachtig! Ook nog een klein stukje extra naar een nabijgelegen krater gelopen. Helaas was de roltrap terug nog in aanbouw, dus ook dat hele end weer naar beneden moeten lopen. Dit ging wel 2 uur sneller. Bij thuiskomst wel elektriciteit (voor even dan) maar helaas geen water.. dus hebben we optimaal gebruik gemaakt van ons teiltje water om te wassen, voetenbadje en de wc door te spoelen. en dat de elektriciteit 's avonds weer uitviel maakte niet uit, want we lagen toch al vroeg knockout in bed.
In het ziekenhuis bevalt het goed, maar is het wel wennen aan de gang van zaken. Zo kan het zijn dat er bij iemand een echo wordt aangevraagd, maar deze pas 5 dagen later gedaan wordt. Gelukkig gaat t vaak wel dezelfde dag en de mensen die op de polikliniek komen, kunnen vaak gelijk door. De eerste 3 weken heb ik op de vrouwenafdeling meegelopen. Wat hier veel voorkomt is malaria, buiktyphus, tuberculose, hartziekten. Ook wat met diabetes gezien waarbij de bloedsuikers niet goed te regelen zijn. Maar wat me echt opvalt is dat er veel vrouwen liggen na keizersnedes. En dan eigenlijk vooral veel die na 2 weken terugkomen met een ontstoken wond, echt pijnlijk en pussig en wat dus weer opengemaakt moet worden om de wond elke dag goed te spoelen. Het is de artsen ook opgevallen, dus doen ze nu een proef met het geven van bepaalde antibiotica voor en na de operatie. Ik heb echt wel te doen met die vrouwen hoor, bah.
Bij iedere patiënt die opgenomen wordt, wordt een hiv-test gedaan. Die is gelukkig vaker negatief dan positief. Vorige week zijn we ook een dag mee op outreach kliniek geweest. Dit houdt in dat we met een groepje gezondheidsmedewerkers dorpjes hebben bezocht waar we hiv-sneltesten af hebben genomen. Met een vingerprik kun je in5 minuten testen of iemand het aids-virus heeft. Zo ja, wordt er nog een extra andere sneltest gedaan en vervolgens wordt de persoon verwezen naar de speciale hiv kliniek van het ziekenhuis. 11% van alle geteste mensen (ik weet t niet meer precies, meer dan 100 in totaal getest) was positief. Is niet laag, maar viel nog enigzins mee. 1 vrouw herinner ik me nog goed, het probleem was niet alleen dat zij hiv-positief was, maar ook dat zij de meest recente aanwinst was van een man met 2 andere vrouwen, dus de kans dat die ook allemaal besmet zijn is erg groot. Bah, gelukkig is polygamie in nederland niet toegestaan. Om even van de hak op de tak te springen, ik heb het ook met een anesthesist hier over homo's gehad. Hij vond het vreemd dat ik dat normaal vond en dat het huwelijk toegestaan is en of ik het dan geen ziekte vond?! Toen ik hem vroeg wat dan een eventuele behandeling zou zijn, antwoorde hij psychologische hulp. Hmm, het veranderen van dit denkbeeld hier heeft nog een lange weg te gaan.
Vorige week eigenlijk best wat indrukwekkende dingen meegemaakt. Ik st ook stond op de kleine operatiekamer, waar kleine ingreepjes worden gedaan zoals wonden schoonmaken, gipsen of een arm uit de kom weer erin zetten. Dat laatste zou gebeuren bij een 20jarige jongen die er kwam. Hij werd onder algehele narcose gebracht (wat hier inhoudt dat ze iets in het infuus spuiten, maar diegene ligt dan niet aan een monitor om de hartslag/bloeddruk/ademhaling in de gaten te houden, best even wennen). Vervolgens waren ze lekker aan z'n arm aan het sjorren, toen hij plots stopte met ademen. De artsassistent liep snel weg om de arts te halen, en de anesthesioloog begon met beademen. Ik had eerst nog niet precies door wat er gebeurde, maar toen ik moest gaan reanimeren had ik pas door hoe ernstig het was. Gelukkig kwam zijn hart na 20 sec weer op gang en begon hij langzaam aan ook weer zelfstandig te ademen. Ondertussen stond de hele kamer vol met personeel. Gelukkig was zijn arm wel weer in de goeie positie gezet, is die hele foutgelopen narcose niet voor niks geweest. De jongen is overigens binnen een week in goeie gezondheid ontslagen uit het ziekenhuis :) Ook was er een man binnengebracht die onder een omgezaagde boom terecht was gekomen. Hij had een klein schaafwondje op zijn buik, maar daaronder hadden zijn organen een flinke klap gekregen en was er iets behoorlijk inwendig aan het bloeden. Maar eigenlijk was er ook tegelijkertijd een keizersnede nodig die met spoed gedaan moest worden. Omdat dat sneller zou zijn en de arts daar 2 levens mee zou redden, kreeg die voorrang. Dat ging allemaal goed gelukkig, en uiteindelijk kon ik assisteren bij de operatie van die man. Er kwam een hoop bloed uit die buik en het was lastig te zeggen waar het precies vandaan kwam, gelukkig leken de lever en milt in orde. Er waren behoorlijk wat bloedvaten die de darmen van bloed voorzien, gescheurd en dus moesten die dichtgemaakt worden en een stuk van de dunne darm eruit. De bloeddruk van deze man is een paar keer heel laag geworden, maar hij heeft echt een engeltje op zijn schouder gehad (of de gebeden van de verpleegkundigen tijdens de operatie hebben geholpen) want hij heeft t overleefd en maakt het goed. Dit terwijl de arts die hem geopereerd heeft eigenlijk kinderarts is en weinig ervaring had met dit soort operaties. Bovendien is zij nog kleiner dan m'n moeder, 1.50 ofzo, dat maakt haar echt een kleine stoere arts.
Wij komen nog steeds een paar keer per week in het weeshuisje, om te helpen met de kinderen eten geven, te verschonen en te spelen. Wij zouden graag iets voor ze willen doen/geven waar ze wat aan hebben, dus dat hebben we gevraagd. Wij waren al van plan om elk kind een nieuwe outfit te geven (veel is kapot) en het zijn niet zoveel kids, bovendien is alle kleding hier 2e hands dus goedkoop. Maar we kregen te horen dat ze ook wel een wasmachine kunnen gebruiken, we gaan nog informeren hoe duur dat hier js. Nu zijn wij natuurlijk geen rijke studenten, dus mocht iemand hier een steentje willen bijdragen, is dat van harte welkom! Als we meer weten over het benodigde budget, laten we het weten, maar zoveel kan het nooit zijn.
Deze week zijn we ook nog met ballonnen langs de kinderafdeling gegaan, hoewel sommigen het wel enge dingen vonden, kregen we uiteindelijk toch een lach op het gezicht van elk kindje en moeder :)
Ik zou nog zoveel kunnen vertellen om te beschrijven hoe het hier is en wat er nog meer anders gaat dan in NL, maar dat bewaar ik tot de volgende keer. We zitten nu op de helft van ons coschap alweer, nog 4 weken te gaan en dan nog reizen! Heerlijk vooruitzicht. Maar goed, eerst dit weekend ons eerste afrikaanse feest (een bruiloft van het ziekenhuis). Haya, kwa heri!